برای بتنی کوچکم (2)

وقتی کسی را دیدی برای بار اول همان اول نپرس اسمت چیست اسمش را خواهی دانست چه دیر چه زود فرقی هم نمیکند اسم هیچ چیز به تو نشان نمیدهد حتی کوچک ترین چیز را

 سعی نکن اسمش را به خاطر بسپاری بشناسش از همان دفعه ی اول کند و کاوش کن شخصیتش را بیرون بریز آن جاهایی را که پنهان است و اجازه رفتن نداری علامت بزن تا سر فرصت به آنها رسیدگی کنی به جای اسم ویژگی های شخصیتش را به خاطر بسپار بشناسسش علایقش را لذتهایش را شادیهایش را غصه هایش را 

اسمش را هنوز نپرس وقتی میپرسی امید وارش میکنی امیدوارش میکنی به بودنت دقیق بشناسش و هیچ چیز نگو بعد اگر دوستش داشتی اگر خواستی باشی اسمش را بپرس کم کم به او بگو چه چیزهایی از او میدانی کم کم به او بگو چقدر میشناسیش کم کم او را خوشحال کن با چیزهایی که تو میدانی و او نمیداند که میدانی لوس نباش حرف نزن عمل کن فقط وبعد با غرورِ تمام به همه نشان بده این وظیفه ی توست به همه یاد بده این وظیفه هر کسیست که خواستار بودن ِ کسِ دیگر است به همه یاد بده این باید آغازِ دوستی باشد نه جمله ی ساده و بیهوده ی "اسم شما چیست؟"

پ.ن: تو این پست داشتن و بودن واسه هرکسی یه جور تعبیر میشه از نظر خوده بنده حتی یه دوستی ساده رو شامل میشه تا یه عشق جاودانه 

پ.ن2:مخاطب زیاد دارم توش هرکی یه جوری تو این مطلب میلنگه:)